Πέντε μέρες ελευθερίας ποτέ δε θα είναι αρκετές. Είναι, όμως, η αρχή μιας διαρκούς και κλιμακούμενης αντεπίθεσης. Σκοπός μας: να πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Την ίδια ώρα που τα κόμματα σπαταλούν εκατομμύρια ευρώ για προεκλογικές καμπάνιες κενού περιεχομένου, κάποιοι κάνουν πολιτική. Το πρώτο φεστιβάλ της Βαβυλωνίας είναι πια γεγονός και διεκδικεί τα πρωτεία όσον αφορά τη σύσταση του κόσμου που το αγκάλιασε. Φιγούρες πολύχρωμες, μικρής ή μεγάλης ηλικίας, με απλανή ή φλογερά βλέμματα, άνθρωποι ανήσυχοι, από εκείνους που δεν περιορίζονται στην αποχή από τις ευρωεκλογές – η οποία μόνη της δε σημαίνει τίποτα – αλλά παίρνουν την πολιτική στα χέρια τους, γυρίζουν την πλάτη τους στα κόμματα και την υποτέλεια και επιλέγουν την αξιοπρέπεια και την αυτοοργάνωση.
Απόσταγμα τέτοιας συλλογικής εργασίας και αυτοοργάνωσης, το φεστιβάλ έγινε πραγματικότητα από τις εισφορές και τις προσπάθειες ανθρώπων που πίστεψαν στην ιδέα και θυσίασαν χρόνο και κόπο για να το φέρουν σε πέρας. Κορυφαίοι καλεσμένοι με πολιτικό ή πολιτιστικό λόγο από διάφορες χώρες πείστηκαν να συμμετάσχουν, η Σύγκλητος της Σχολής Καλών Τεχνών, παρά την αντίθετη άποψη του Πρύτανη και το αρνητικό κλίμα, συναίνεσε τελικά στην παραχώρηση του χώρου, ενώ, παρά την παντελή έλλειψη χρημάτων, ξεπεράστηκαν όλα τα εμπόδια των απαραίτητων εμπορευματικών συναλλαγών. Τελικά, η αθρόα προσέλευση των απλών ανθρώπων επιβράβευσε αυτές τις προσπάθειες και ανάγκασε τον Χάουαρντ Ζιν, κατά την επιστροφή του στο ξενοδοχείο, να μας ευχαριστήσει με δάκρυα στα μάτια για την εμπειρία που του χαρίσαμε.
Σκοπός μας ήταν να δώσουμε το έναυσμα για πολιτική συζήτηση, να ασκήσουμε κριτική, να προκαλέσουμε πολιτική αντιπαράθεση και ζύμωση, όχι να χειροκροτήσουμε έτοιμες πολιτικές συνταγές. Είμαστε περήφανοι που το πετύχαμε. Η συμμετοχή των μπουχτισμένων, καθημερινών ανθρώπων στις λαϊκές πολιτικές διεργασίες που έλαβαν χώρα στα αμφιθέατρα της σχολής, στο φουαγιέ και σ’ όλα τα διασκορπισμένα τραπεζάκια ήταν συγκινητική. Αυτοί οι απλοί άνθρωποι, που μας τίμησαν με την παρουσία τους, αποδείχθηκαν κυριολεκτικά ανώτεροι των κοινωνικών περιστάσεων αλλά και των συλλογικοτήτων που δραστηριοποιούνται στη χώρα, οι οποίες αντίθετα, όπως φάνηκε περίτρανα και στο φεστιβάλ, αντιμετωπίζουν δύο χρόνια σοβαρά προβλήματα: την έλλειψη συγκροτημένων πολιτικών ριζοσπαστικών προτάσεων, οι οποίες να ζυμώνονται μέσα στην κοινωνία και να εκφράζονται στα λαϊκά φεστιβάλ για κριτική και αμφισβήτηση, καθώς και την απουσία συνεργασίας μεταξύ τους.
Μπορεί ο κόσμος να γυρίζει την πλάτη στα κόμματα, από την άλλη, όμως, δεν έχει πού να στραφεί. Κοινωνία χωρίς συλλογικότητες δεν υπάρχει. Κοινωνία μίας συλλογικότητας είναι η ολοκληρωτική κοινωνία του κράτους και κίνημα μίας συλλογικότητας είναι κίνημα ΚΚΕ. Η αληθινή πολιτική, δικαίωμα και υποχρέωση όλων μας, ασκείται μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες και απαιτεί όλες αυτές τις πολυάριθμες αυτοοργανωμένες ομάδες που δραστηριοποιούνται στην πόλη και προσπαθούν να εφαρμόσουν στην πράξη εκείνο που κάποιοι αποκαλούν ουτοπία. Αυτές, όμως, για να είναι πρόδρομοι του μέλλοντος που ονειρευόμαστε, αν θέλουν να γοητεύσουν πραγματικά την πλειονότητα του κόσμου και να αποτελέσουν μέρος της λύσης του κοινωνικού προβλήματος, θα πρέπει να αποκτήσουν επιτέλους αρθρωμένο πολιτικό πρόταγμα, αντί για σκέτη άναρθρη κριτική, και ταυτόχρονα να καταφέρουν να συνεργαστούν μεταξύ τους δημιουργώντας ομοσπονδίες και δίκτυα στη βάση των όποιων κοινών στόχων, αντί να ανταγωνίζονται η μια την άλλη θυμίζοντας κομματικές παρατάξεις του παρελθόντος στο οποίο ζούμε.
Το πρώτο διεθνές αντιεξουσιαστικό φεστιβάλ της Βαβυλωνίας ήταν μια καλή ευκαιρία για όλες τις συλλογικότητες να αποδείξουν ότι πιστεύουν στον ίδιο τους τον εαυτό και σ’ αυτόν τον τρόπο οργάνωσης, ότι δεν έχουν μετατραπεί σε εγωπαθείς ατομικότητες στείρας, νηπιακής μισαλλοδοξίας. Μια ευκαιρία που πέρασε ανεκμετάλλευτη. Από την άλλη μεριά, διαβλέπω ότι οι ανοργάνωτοι και ανήσυχοι άνθρωποι δε θα μείνουν με τα χέρια δεμένα περιμένοντας τις συλλογικότητες να λύσουν τα υπαρξιακά, μετεμφυλιακά τους συμπλέγματα· η διαδικασία της πολιτικής ζύμωσης που ξεκινάει στις τάξεις των ανοργάνωτων ανθρώπων είναι χείμαρρος που με τον καιρό φουντώνει και στο διάβα του θα παρασύρει τις συλλογικότητες του χθες και θα τις ξεβράσει πλήρως μεταμορφωμένες σε νέες κοινωνικές όχθες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου