Τελικά, «ανήκομεν εις την Δύσιν». Εξήντα τρία χρόνια μετά τη Γιάλτα, στο γόνιμο έδαφος της Βαβυλωνίας, πλέον, γεννιέται μία νέα ελληνοαμερικανική συνεργασία. Αλήθεια, τι μπορούν να μας προσφέρουν οι Αμερικανοί; Μετά τις σοκολάτες του Τρούμαν, έχουμε να κερδίσουμε κάτι παραπάνω;
Τότε η γη χωρίστηκε σε σφαίρες επιρροής. Και αφού οι Βρετανοί δεν τα έβγαζαν πέρα με την αυτοκρατορία τους, έδωσαν τη σκυτάλη στους Αμερικανούς. Η Ελλάδα απέκτησε νέο κηδεμόνα και μετατράπηκε σε στρατιωτικό προτεκτοράτο της Αμερικής, όπως πολύ αργότερα και τα υπόλοιπα Βαλκάνια. Αυτές οι διεθνείς ζυμώσεις, όμως, άφησαν πίσω τους σημάδια. Στο ακραίο παράδειγμα αντίφασης, στην Ελλάδα, παντρεύονται ο έντονος, λαϊκός αντιαμερικανισμός του δρόμου με την επίσημη, κυβερνητική, φιλοαμερικανική δουλοπρέπεια.
Όμως, ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο της Αμερικής; Είναι ο Μπους; Είναι η καμπάνια της γλοιώδους Κλίντον, με τον άντρα της να δηλώνει ότι προορίζει και τη θυγατέρα του για πρόεδρο; Είναι οι γκαιμπελίσκοι του CNN; Είναι οι στρατιώτες που ανταλλάσσουν φωτογραφίες πετσοκομμένων ιρακινών στο διαδίκτυο, για λίγες τσόντες; Είναι ο έκδηλος ρατσισμός των πλούσιων, λευκών αγγλοσαξόνων; Είναι, η δια πυρός, επιβολή των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιριών; Είναι η Αμερική, τελικά, το επίσημο όργανο της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου; Αριστερά και δεξιά φερέφωνα απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, το καθένα για τους δικούς του λόγους, προωθούν μόνο αυτή την εικόνα της Αμερικής.
Η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, όμως, είναι διαφορετική. Η Αμερική είναι η χώρα των Μπλουζ του Νότου. Η χώρα των Σάκο και Βανζέτι, του Θορώ και του Στάινμπεκ. Ο τόπος όπου έλαβαν χώρα το κίνημα των αγροτών και αυτό των ενοικιαστών, ο αγώνας των ανθρακωρύχων και τόσων άλλων εργατών που απαίτησαν, και κέρδισαν, ψωμί και αξιοπρέπεια. Εκεί άνθισε το κίνημα ενάντια στον φυλετικό διαχωρισμό, ο αγώνας για τη σεξουαλική απελευθέρωση και τον φεμινισμό, η αντιπολεμική πάλη. Αυτή είναι η Αμερική της αντίστασης, του Λος Άντζελες το 1992 και του Σηάτλ το 1999. Του αναρχικού ιστορικού Χάουρντ Ζιν, του ελευθεριακού γλωσσολόγου Τσόμσκι και του Μάικλ Άλμπερτ, συνιδρυτή του δικτύου Ζ.
Είναι η Αμερική του Ζ magazine που αγωνίζεται ενάντια στην Εξουσία, για να κατακτήσει την Ελευθερία, ενάντια στην Ιεραρχία, για την Ισότητα, και μέσα από τη Συμμετοχή για την επιδίωξη της Ευτυχίας. Οικουμενικά δικαιώματα που γράφτηκαν στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, όμως παραμένουν ακόμη ανεκπλήρωτα.
Σε τελική ανάλυση, στον κόσμο της Βαβυλωνίας, σε μια υφήλιο που μοιράζεται το όζον και το νερό, αυτή την Αμερική έχουμε όλοι ανάγκη. Η αντίσταση, που αρνείται να ενσωματωθεί στους εξουσιαστικούς θεσμούς, εκμεταλλεύεται τις ρωγμές του συστήματος για να πραγματοποιηθεί. Μέσα από την παγκόσμια κυριαρχία τής Αμερικής και την αντίστοιχη επιβολή τής κουλτούρας της, η Αμερική του Ζ magazine θα παίξει, αναπόφευκτα, κρίσιμο ρόλο στην πανανθρώπινη υπόθεση, στην παγκοσμιοποίηση του κινήματος και των ανθρώπων, ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος.
Παρά τις απαγορεύσεις των εκάστοτε καθεστώτων και τον αμείωτο ψεκασμό των ανθρώπων απ’ αυτά για την καταπολέμηση των ιδεολογικών μικροβίων, «Το Πνεύμα της Αντίστασης Ζει».
Δημήτρης Κωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου