20/9/08

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΥ

Μπορεί ο καπιταλισμός να εδραιώθηκε στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’60, χρειάστηκε όμως να φτάσει η δεκαετία του ’90 για να μας δείξει τα δόντια του. Αυτή τη μοντέρνα, εφιαλτική εκδοχή του οι αγγλομαθείς την αποκαλούν κορπορατισμό (από το corporatism), εννοώντας απλά την επικράτηση και απόλυτη εξουσία των μεγάλων εταιριών (corporations) εις βάρος των φυσικών προσώπων.

Ποιος από εμάς δεν έχει αισθανθεί ανήμπορος μπροστά στην κυριαρχία τους; Μια αμελητέα ποσότητα, κυριολεκτικά ανίκανη να αντιμετωπίσει την ασυδοσία τους και την αυτογνωσία της δύναμης που διαθέτουν και επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία, στην καθημερινότητά μας; Κορπορατισμός είναι ακριβώς αυτή η ανημποριά μας. Το αίσθημα της ισοπέδωσης του ατόμου από τις εταιρίες, θεσμός που υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε για το καλό μας.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η διεθνής επισιτιστική κρίση, η τιμή του πετρελαίου ή τα κερδοσκοπικά «παιχνίδια» των εταιριών και άλλα παγκόσμια προβλήματα αφορούν άμεσα τον τόπο μας και τη δική μας καθημερινή ζωή. Ειδικότερα, η κυριαρχία της αμερικανικής κουλτούρας στον ελληνικό τρόπο ζωής, η υιοθέτηση καθημερινών συνηθειών, τεχνολογικών καινοτομιών και πολιτικών ιδεών, συνδέεται με ένα μόνιμο φαινόμενο: Οι κοινωνικές καταστάσεις, όπως γεννιούνται και εξελίσσονται στην κοινωνία των ΗΠΑ (αλλά και της Δύσης γενικότερα) μεταφέρονται, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια, και στην ελληνική κοινωνία με καθυστέρηση μερικών ετών. Με το δεδομένο αυτό, αποκτά κρίσιμο ενδιαφέρον η επαφή μας με το Ζmagazine, αφού μέσα απ’ αυτή μας δίνεται η ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από το μέλλον που μας επιφυλάσσεται και να γνωρίσουμε, για παράδειγμα, το Shock Doctrine της καναδής δημοσιογράφου Ναόμι Κλέιν. Να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημα που βιώνουμε στο πετσί μας, εκμεταλλεύεται κάθε είδους κρίση (από φυσικά αίτια ή υποκινούμενη), προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του. Δηλαδή, να επιβάλλει ως αναπόφευκτους, συγκεκριμένους αντιλαϊκούς θεσμούς, μεταρρυθμίσεις και νοοτροπίες, ένεκα της κρίσης.


Από το αρχείο της μνήμης μας μπορούμε να ανασύρουμε με μεγάλη ευκολία ουκ ολίγα ελληνικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν, δυστυχώς, το Shock Doctrine και, κυρίως, την ειδεχθή έλευση του κορπορατισμού στην Ελλάδα.

Ενάντια στην σπουδαγμένη αλλά και βολική λογική των Μήντια, που θέλει να ξεχνιούνται τα γεγονότα ακαριαία, λες και είμαστε χρυσόψαρα, ας θυμηθούμε το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και τη στυγνή κερδοσκοπία των κεφαλαιοκρατών με τις εταιρίες-φούσκες, τον ρόλο που έπαιξαν πολυεθνικές, όπως η Βόνταφον και η Έρικσον, στις τηλεφωνικές υποκλοπές πριν από λίγο καιρό και το βρώμικο παιχνίδι χρηματιστηριακών εταιριών με τα βρώμικα ομόλογα ενός βρώμικου κράτους επενδυμένα σ’ ένα βρώμικο χρηματιστήριο. Ας αναλογιστούμε τον τραγικό ρόλο που παίζουν στη ζωή μας εταιρίες όπως η Ζίμενς ή ο Γερμανός που εξαγοράζουν κόμματα ή εξαγοράζονται από το κράτος πολύ ακριβότερα από την αξία τους, απομυζώντας δισεκατομμύρια και αφήνοντας αποσβολωμένη μία κοινωνία, ανήμπορη να επέμβει, έστω και για να υπερασπιστεί τον τίτλο τής κοινωνίας ανθρώπων (και όχι ανθρωποφάγων εταιριών).

Ας αναλογιστούμε ότι, αφού κάηκε η μισή Ελλάδα το 2007, τις αναδασώσεις ανέλαβαν ιδιωτικές εταιρίες για να κερδοσκοπήσουν με την ευκαιρία της φυσικής(;) καταστροφής. Το κράτος ξεκαθαρίζει τους ρόλους, δίνοντας χώρο στις εταιρίες που εμφανίζονται ως «από μηχανής θεοί», για να περιοριστεί το ίδιο στα καθήκοντα του νυχτοφύλακα και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της καταστολής, που προβλέπεται διαρκώς να αυξάνονται. Εξάλλου, η αστυνόμευση από ιδιωτικές εταιρίες κοστίζει.

Και αφού ο κοινοβουλευτισμός δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πλούσιων αστών, η υποταγή του στη δύναμή τους αποδεικνύεται κάθε φορά περίτρανα από την προκλητική έπαρση που επιδεικνύουν οι πραγματικοί άρχοντες του τόπου, οι στυγνοί εκμεταλλευτές ανθρώπων και καταστάσεων, όπως ο Κόκκαλης ή ο Βγενόπουλος, όταν τύχει να μιλήσουν στη Βουλή, ενώπιον των αντιπροσώπων του λαού-χειροκροτητών του πλούτου.
Εξάλλου, είναι γνωστό ότι το Laissez-Faire υπήρξε πάντα ένας μύθος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος οι όποιες εταιρίες να μην συνάψουν ύπουλες συμφωνίες, εάν αυτό είναι επικερδές γι’ αυτές. Αραιά και πού, το επιβεβαιώνει και η επίσημη επιτροπή ανταγωνισμού καταγγέλλοντας ψιθυριστά τα καρτέλ του γάλακτος ή των πλοιοκτητών που τιμολογούν προσυμφωνημένα, τιμωρώντας τους αδαείς νεοφιλελεύθερους ψηφοφόρους.

Η δύναμη των εταιριών, όμως, θα είχε ξύλινα πόδια αν δεν θεμελιωνόταν στο μπετόν αρμέ της άδικης «Δικαιοσύνης». Και όπως λέει μία παλιά αφρικάνικη παροιμία: «Η Δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους». Η σύμπραξή της είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής. Από το 2005 μέχρι σήμερα, έχουν επιβληθεί πρόστιμα ύψους 528.247 ευρώ σε ναυτιλιακές εταιρίες, από τα οποία το κράτος έχει εισπράξει μόνο τα 6.000, αποδεικνύοντας ξεκάθαρα ότι στον πόλεμο μεταξύ ανθρώπων και εταιριών το κράτος συμμαχεί με τις δεύτερες.
Κι αν τύχει μία υποτιθέμενη ανεξάρτητη επιτροπή ελέγχου να αποδειχθεί πραγματικά ανεξάρτητη, έστω και περιστασιακά, όπως η νομική επιτροπή για την καταπολέμηση του μαύρου χρήματος, τότε διαλύεται σε μία νύχτα και ο πρόεδρός της κ. Ζορμπάς καρατομείται για παραδειγματισμό.
Με την ίδια λογική, στην υπόθεση Ζαχόπουλου, ο εισαγγελέας μετά από τόσους μήνες ερευνών έκρινε ότι όλοι ήταν αθώοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων για μικροπαραπτώματα. Αφού κλαδεύτηκε ο Κλαδάς, και ο Κουκοδήμος επέστρεψε δριμύτερος στα καθήκοντά του (δηλαδή να ψηφίζει ως 151ος τα νεοφιλελεύθερα νομοσχέδια), όλα είναι μέλι-γάλα.
Αν, όμως, τα παραπάνω γεγονότα και τα στοιχεία βαρεθήκαμε να τα ακούμε στα δελτία ειδήσεων και να τα διαβάζουμε στον ημερήσιο Τύπο, γιατί επανερχόμαστε, ξοδεύοντας πολύτιμο μελάνι και φαιά ουσία;

Η στείρα παράθεση στοιχείων από τους ψευτοδημοσιογράφους των ΜΜΕ προκαλεί εσκεμμένα σύγχυση και διαιωνίζει το σύστημα της πλουτοκρατικής, κοινοβουλευτικής και δικαστικής διαφθοράς. Τα κροκοδείλια δάκρυά τους, μπορεί να ανεβάζουν την τηλεθέαση, αλλά, ταυτόχρονα, θολώνουν επικίνδυνα την εικόνα που σχηματίζει ο λαός για την κοινωνική πραγματικότητα. Όταν τα γεγονότα απλώς αναφέρονται, χωρίς να γίνονται οι συνδέσεις μεταξύ τους, όταν για τα αιτιατά δεν αναζητούνται οι αιτίες, όταν δεν αναγνωρίζονται οι πραγματικές ρίζες του κακού, όταν δεν αγγίζονται οι θεσμοί-ταμπού που γεννούν τα προβλήματα, όπως οι εταιρίες, η συγκέντρωση πλούτου, η ατομική ιδιοκτησία, ο αντιπροσωπευτικός κοινοβουλευτισμός, το νομικό σύστημα, με λίγα λόγια κάθε θεσμός που στηρίζει τη συγκεντρωτική εξουσία, τότε η μοίρα μας είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη.
Και το σύστημα, που ακόμη και ο Σ. Ξαρχάκος χαρακτήρισε βαθιά αντιανθρώπινο το 1990, θα συνεχίσει να μας δυναστεύει, όλο και πιο ολοκληρωτικά.


Δημοσιεύτηκε στη Βαβυλωνία #47

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες